Pleśń śniegowa

Jest to jedna z najgroźniejszych chorób traw w uprawach trawnikowych. Objawy choroby w postaci brązowych plam w darni wielkości 15-20 cm zaobserwować można wiosną każdego roku. Plamy czasem zlewają się, tworząc nieregularne place zamarłych roślin. Rano przy dużej wilgotności darni widoczna jest biało-różowa grzybnia patogena wokół uszkodzonej powierzchni. W dni słoneczne zaś obserwować można pomarańczowo zabarwione masy zarodników grzyba. Głównym sprawcą choroby w Polsce jest Microdochium nivale. W rejonach górskich i na północy Polski, gdzie śnieg dłużej zalega, uszkodzenia powodują również grzyby z rodzaju Typhula. Najbardziej podatne na pleśń są odmiany życicy trwatej oraz kostrzewy czerwonej i kostrzewy trzcinowej. Pleśń śniegowa najczęściej rozwija się pod śniegiem lub na granicy topniejącego śniegu. Wystąpienie pleśni na trawnikach nie jest tak silnie związane z pokrywą śniegu jak w uprawie na nasiona. Objawy choroby, w postaci małych brązowych plam w darni pojawiać się mogą na trawnikach wysoko nawożonych azotem podczas chłodnej i wilgotnej pogody latem oraz jesienią zanim śnieg spadnie, Uszkodzone przez pleśń rośliny z trudem regenerują się po zimie, a zdarza się też, że taki trawnik musimy podsiać lub ponownie założyć.

Zapobieganie:

Usunąć zamarłe części traw przez wertykulację, ewentualne poprawić napowietrzenie gleby przez aerację, zadbać o kondycję traw przed zimą, a szczególnie o rozwój ich systemu korzeniowego. W tym celu należy unikać nawożenia N we wrześniu, nawożenie azotowe powinno być zawsze uzupełniane odpowiednią dawką potasu, a nawożenie późno jesienne powinno zawierać jeszcze fosfór. Skosić nisko trawnik przed zimą, usunąć z trawnika opadające liście z drzew, unikać deptania trawnika przykrytego śniegiem.